بروکسل: ریاست جمهوری دونالد ترامپ با تحقیر استثنایی نسبت به متحدان اروپایی و اتحاد ناتو همراه بود. اما همچنین باعث شد ملت های اروپایی فکر کنند که آیا آنها بیش از حد برای رهبری و امنیت خود به ایالات متحده وابسته شده اند یا نه ، و در مورد اینکه مایلند برای دفاع از خود تا کجا حاضر شوند فکر کنند.

اما ترامپ می رود. و احتمال عزیمت وی ​​شکافهای قدیمی میان متحدان اصلی اروپایی بر سر روابط دفاعی آنها با ایالات متحده را بازگشایی کرده است ، با تردیدهای قابل توجه در مورد آنچه که چند ماه پیش چرخشی مصمم به سوی جاه طلبی و ادغام بیشتر اروپا به نظر می رسید.

فوری ترین نتیجه درگیری تلخ بین فرانسه و آلمان بر سر آینده دفاع دفاعی و خودمختاری استراتژیک اروپا است که نگرانی های مختلف دو کشور را در عملکرد اتحادیه اروپا نشان می دهد.

این حملات شامل حمله شخصی غیرمعمول رئیس جمهور فرانسه ، امانوئل مکرون ، به وزیر دفاع آلمان ، آنگرت کرامپ-کارنباوئر است. وی حتی اظهار داشت که وی ، مورد علاقه صدراعظم آنگلا مرکل ، از همکاری با نخست وزیر برخوردار نیست ، که مقامات و تحلیلگران آلمانی آن را به شدت تکذیب می کنند.

این اختلاف معیار احساسات خام ناشی از دوران ریاست جمهوری ترامپ است ، که باعث ایجاد تردیدهایی در مورد تعهد طولانی مدت آمریکا به رهبری جهانی و امنیت اروپا می شود که احتمالاً ریاست جمهوری جو بایدن را پاک نخواهد کرد.

این نگرشها به ماكرون كمك كرد تا ایده “خودمختاری استراتژیك” اروپا را از یك ایالات متحده تغییر دهد ، امری كه به نظر او دیگر تمایلی به تحمل بارهای رهبری جهانی ندارد ، فارغ از اینكه رئیس جمهور باشد.

مقامات و تحلیلگران فرانسوی اظهار داشتند ، نگرانی ماکرون این است که یک ریاست جمهوری دوستانه بایدن اروپا – و مهمتر آلمان ، بزرگترین و ثروتمندترین کشور خود – را به خواب خواهد برد ، راضی به پناه دادن زیر چتر آمریکایی و تمایلی به تعهد به یک قدرتمند تر صدا در جهان.

کلودیا ماژور ، تحلیلگر ارشد دفاعی در انستیتوی بین المللی و امنیتی آلمان گفت: هنوز این کرامپ-کارنباوئر است که معمولاً با نام AKK شناخته می شود و مقام رسمی آلمان در مورد نیاز جدی تری به امور نظامی و امنیتی آلمان و اروپا است. امور

سرگرد گفت: “داشتن این بحث ضد ثمر و سمی به هیچ وجه به ما کمک نمی کند.” “ماکرون روی مسئله اشتباه تمرکز کرده است. س inال در آلمان این نیست که آیا ما آتلانتیک هستیم یا اروپایی ، بلکه مسئولیت بیشتری در قبال دفاع به عهده می گیریم یا خیر ، و AKK می خواهد کارهای بیشتری انجام دهد. “

فرانسوا هایزبورگ ، تحلیلگر امنیتی فرانسوی ، گفت: “این بحث مهم است ،” زیرا اختلاف بین برداشت فرانسه و آلمان را به عنوان وكالت هایی برای تقسیم بندی گسترده تر اروپا ، به صورت برهنه نشان می دهد. “

وی گفت ، دو نقطه شروع كاملاً متفاوت با دیدگاه های مختلف در مورد مركز وابستگی فرا آتلانتیك دارند. “اما در اصل – نیاز به کار بیشتر – تفاوت چندانی وجود ندارد.”

ولفگانگ ایشینگر ، سفیر سابق آلمان در واشنگتن که کنفرانس امنیتی مونیخ را اداره می کند ، گفت: “این تنها دعوای غیرضروری است که طی یک دهه گذشته بین آلمان و فرانسه شاهد بوده ام.”

لحظه ای فکر ، او گفت ، “به شما خواهد گفت که AKK نزدیکترین متحد ماکرون در آلمان در تقویت توانایی های اروپا است ، و خواه شما آن را خودمختاری یا شریک بهتر ایالات متحده در ناتو بنامید ، این فقط یک دعوا در مورد کلمات است ، نه در مورد معنی “

ایشینگر گفت: این استدلال تقریباً همان بحثی بود كه شارل دوگل و كنراد آدنوئر پس از جنگ جهانی دوم مجبور به انجام آن بودند. “فرانسوی ها کمی نیاز به وجود آمریكا را در اینجا به چالش می كشند و آلمانی ها می گویند ،” من نمی توانم بدون امنیت آمریكایی ها زندگی كنم ، بنابراین اروپا را تقویت كنید تا شریك بهتری باشید. “

دانیلا شوارتزر ، مدیر شورای روابط خارجی آلمان گفت ، آلمان همچنین چتر امنیتی ایالات متحده را برای تعادل اروپا بسیار مهم می داند ، تا اروپای مرکزی و شرقی خود را به ناتو و اتحادیه اروپا متعهد نگه دارد.

وی گفت: “آلمانی ها می خواهند تلاش های نظامی بیشتر اروپا را به عنوان بخشی از همکاری های فرا آتلانتیك به عنوان پیامی برای ایالات متحده و همچنین كشورهای اروپای مركزی و شرقی تنظیم كنند” كه فقط به تضمین های امنیتی آمریكا در برابر روسیه اعتماد دارند.

شوارتزر گفت: “آلمان می خواهد تا آنجا كه ممكن است در اروپا فراگیر باشد در حالی كه فرانسوی ها آمادگی بیشتری برای پیشبرد تعداد كمتری از كشورها دارند.” “شما این را با دفاع می بینید بلکه با ویروس کرونا صندوق بهبودی

جانا پوگلیرین ، مدیر دفتر شورای روابط خارجی اروپا در برلین ، خاطرنشان می کند که ناتو و اتحادیه اروپا برای آلمان اساسی هستند ، به گونه ای که برای فرانسه که زرادخانه هسته ای خود را حفظ می کند ، اساسی نیستند.

“اگر ناتو یا اتحادیه اروپا را از فرانسه بگیرید ، فرانسوی ها می توانند ائتلاف های مایل را انجام دهند. آنها را از آلمان دور کنید و ما احساس برهنه می کنیم. ” “ایده فروپاشی ناتو ما را می ترساند.”

به گفته وی ، این مشكل هنگامی پیش آمد كه ماكرون اصرار داشت كه می خواهد در ناتو بماند ، اما خواهان خودمختاری استراتژیك و همچنین روابط خوب با ایالات متحده است. وی گفت: “آلمانی ها مطمئن نیستند که چگونه کار می کند و هیچ کس توضیح نداده است.” “بنابراین ما واقعاً آن را خریداری نمی کنیم.”

هایزبورگ پیشنهاد داد ، ماكرون ، كه به دلیل نحوه برخورد با این بیماری همه گیر مورد انتقاد قرار گرفته ، احساس می كند از طرف متحدانش پشتیبانی نمی شود. ماکرون فرانسه را در جنگ با اسلام گرایان تندرو ، چه در داخل و چه در شمال آفریقا می بیند و به دلیل پاسخ های وی از سوی ملت های مسلمان ، به ویژه توسط رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه مورد حمله قرار گرفته است.

اردوغان به ماکرون توهین کرده و ادعا کرده است که به نام اسلام صحبت می کند و در شرق مدیترانه با هزینه یونان و قبرس و در لیبی و آذربایجان علیه متحدان فرانسه در حال اعمال قدرت نظامی است.

هایزبورگ گفت ، آلمان در تلاش است تا میان ترکیه و اعضای اتحادیه اروپا یونان و قبرس میانجیگری کند ، “گویی با هم برابر هستند” ، و این باعث خشم ماکرون شده است.

فرانسه و آلمان همچنین در مورد آینده یک پروژه مشترک نظامی ، یک جت جنگنده جدید ، که به گفته “ماژور و کریستین مولینگ” در حال نوشتن نیست ، در حال جنگ هستند. لوموند.

این پروژه برای نشان دادن اینكه “حاكمیت اروپا ممكن است و پاریس و برلین ناقل این جاه طلبی هستند” در نظر گرفته شده است. “این همچنین بدان معنی است که اگر این پروژه شاخص برجسته شود ، بیشترین آسیب سیاسی خواهد بود ، اقتصادی نیست.”

شکاف بزرگتر زمانی آغاز شد که کرامپ-کارنباوئر در سخنرانی خود خشم ماکرون را برانگیخت ، و وی در پی آن با یک قطعه منتشر شده در Politico ، که در آن صریحاً اظهار داشت: “اروپا هنوز به آمریکا احتیاج دارد.”

وی نوشت: “توهمات خودمختاری استراتژیک اروپا باید پایان یابد: اروپایی ها قادر به جایگزینی نقش حیاتی آمریکا به عنوان یک تأمین کننده امنیت نخواهند بود.”

ماکرون به وضوح این مسئله را به عنوان تکذیب مستقیم استدلال های خود در مورد خودمختاری استراتژیک و در نتیجه تلاش های خود برای قرار گرفتن در مرکز رهبری اروپا در روزهای پایانی دوره کار مرکل در نظر گرفت.

او 10 روز بعد در یک مصاحبه طولانی پاسخ داد. وی افزود: “اگر ما سرراست باشیم ، این سوال به شرح زیر است: آیا تغییر در دولت آمریكا باعث می شود كه اروپایی ها از قدرت خود را كنار بگذارند؟” او گفت.

سپس او Kramp-Karrenbauer را برای انتقادات خاص جدا کرد و گفت که “عمیقا” با نظر او مخالف است. ماکرون گفت: “من فکر می کنم که این یک سو historical تفسیر تاریخی است.” “خوشبختانه ، اگر من چیزها را به درستی فهمیدم ، رئیس دانشگاه این دیدگاه را ندارد.”

ماكرون ادامه داد ، بدون اینكه هرگز نام بایدن را به زبان بیاورد ، “ما فقط اگر جدی باشیم ، و اگر با توجه به دفاع خود حاكم باشیم ، به ما به عنوان متحدان احترام می گذاریم.” وی افزود ، دولت جدید فرصتی برای اروپا بود “تا به ساختن استقلال ما ادامه دهد”.

کرامپ-کارنباور سپس هفته گذشته سخنرانی دیگری را در جمع دانشجویان آکادمی نظامی آلمان ایراد کرد که در آن وی دوباره اظهار داشت که بهترین راه برای حفظ تعهد امنیتی آمریکا به اروپا “انجام کارهای بیشتر برای امنیت خودمان” است.

وی گفت: “رئیس جمهور فرانسه اخیراً همان مشاهدات را انجام داده است – و من موافقم.” اما وی عقب نشینی نکرد و افزود که “اتکا exclusively منحصر به اتحادیه اروپا باعث ایجاد شکاف در اروپا خواهد شد”.

روز سه شنبه ، در پاسخ به این سوال که آیا مرکل و ماکرون با هم توافق دارند یا خیر ، کرامپ-کارنباوئر صریحاً گفت: “من از وزیر اعظم چیزی نگفتم که ناتو زائد است.”

پوگلیرین گفت که زمان آن فرا رسیده است که از “این بحث بسیار احمقانه” حرکت کنیم.

وی گفت: “آمریکایی ها انتظار دارند که ما به چیزی برسیم ، و مانند کودکان منتظر نمانیم.”

استیون ارلانگر c.2020 شرکت نیویورک تایمز