تصویر فایل Brahmaputra. از طریق WikimediaCommons

پیوستن به نقطه ستونی دو هفته ای از نویسنده و روزنامه نگار سامرات است که در آن او رویدادها را به ایده ها متصل می کند ، اغلب از طریق تجزیه و تحلیل ، اما گاهی از طریق هجو.

***

در نگاه اول ، به نظر می رسد گامی دیگر در جهت تحقق یک کابوس قدیمی برای هند و به ویژه شمال شرقی آن است. روز یکشنبه ، رسانه های دولتی چین گزارش دادند که دولت این کشور پیشنهادی را برای شروع “بهره برداری از انرژی برق آبی در پایین دست رودخانه یارلونگ تسانگپو” طی دوره برنامه پنج ساله بعدی خود که در سال 2021 آغاز می شود ، تصویب کرده است. گزارش ها از بزرگترین سد برق آبی در زمین.

Yarlung Tsangpo به طور کلی با نام Brahmaputra در هند شناخته می شود. پس از طی مسیری طولانی از تبت به آروناچال پرادش می ریزد و در آنجا نام آن به سیانگ تغییر می یابد. این زمان با رسیدن به دشت های آسام به Brahmaputra تبدیل می شود.

اضطراب در دره Brahmaputra آسام و دره Siang Arunachal وجود دارد ، در مورد طرح های چین روی رودخانه که این مناطق را از حیات نجات می دهد. مدت هاست که این اضطراب ها با سیاستمداران ، بورکرات ها ، مهندسان و شرکت های زیرساختی در پایتخت دیسپور ، ایتاناگر و دهلی طنین انداز است. هر رویداد مربوط به برهماپوترا ، حتی اگر فقط یک اتفاق طبیعی باشد ، اعضای خاصی از جامعه امور استراتژیک هند را نیز مانند لنگر تلویزیونی مورد علاقه شما با صدای بلند بر روی یک سقف قلع گرم می پراند.

این یک پاسخ است که بر اساس یک باور غلط در مورد ایده یک رودخانه ساخته شده است.

تصوير معمولي از رودخانه حتي در ميان روزنامه نگاران و امور استراتژيك ، تصويري است كه همه ما در كودكي در كودكستان تركيب كرديم – يك كانال آب در ميان دو ساحل. از این گذشته ، اگر در دهلی زندگی می کنید ، تنها رودخانه ای که در اطراف خود دارید فاضلاب و بستر خشک رودخانه است که از آنچه در گذشته یامونا بود باقی مانده است. اگر در احمدآباد زندگی می کنید ، کانالی را دیده اید که سابارماتی بود. اگر در بمبئی زندگی می کنید ، فقط Mithi وجود دارد ، تقریباً به همان اندازه افسانه Saraswati. گواهاتی دارای Brahmaputra است ، یک کانال آب قدرتمند بین دو ساحل از فاصله 1.5 کیلومتری ، نمایشی ایده آل از ایده مشترک رودخانه و اینکه چرا این ایده گمراه کننده است.

دیدن برهماپوترا تقریباً در هرجای دیگر غیر از گوآهاتی کاملاً تجربه دیگری است. در آسام علیا ، در اطراف پارک ملی Dibru Saikhowa جایی که نام Brahmaputra را با ادغام Lohit ، Dibang و Siang به خود گرفته است ، تعداد بیشماری از نوارهای گره ای و آب به یکدیگر سرازیر می شود. این رودخانه یک کانال بین دو ساحل وجود ندارد – این یک شبکه تغییر شکل دهنده آب است که کیلومترها کشیده شده است. در موسمی می توان به راحتی عرض آن را به بیش از 15 کیلومتر رساند. اگر روی یک بانک بایستید ، نمی توانید بانک دیگر را ببینید.

این رودخانه بسیار متفاوت از یارلونگ تسانگپو در تبت ، معروف به سیانگ در آروناچال پرادش است که فقط طولانی ترین رود در میان انشعابات بی شمار آن است. ما می توانیم بزرگترین ها را فهرست کنیم – از Lohit ، Dibang و Noa Dihing در دامنه های شرق Arunachal تا Teesta در شمال بنگلادش – که به رودخانه بسیاری از رودخانه ها که Brahmaputra است می ریزند. با این حال ، هرگونه شمارش نیز گمراه کننده است. فقط این سرشاخه های بزرگ نیستند که برهماپوترا را تشکیل می دهند. معیار واقعی اندازه گیری رودخانه “حوضه” است ، که منطقه ای از زمین است که آب از آن به رودخانه خاصی می ریزد. هر رودخانه و رودخانه کوچک در حوضه برهماپوترا ، از تبت گرفته تا بوتان ، آسام ، آروناچال پرادش ، ناگالند ، مگالایا و سیکیم ، سرانجام به برهماپوترا راه پیدا می کند. همه آنها بخشی از آن هستند.

بنابراین ایده واقعی یک رودخانه تنها یک جریان آب بین دو ساحل نیست ، بلکه یک سیستم عصبی از عروق و مویرگهای آبکی است که سیستم گردش خون یک اکوسیستم زنده را در یک حوضه رودخانه خاص تشکیل می دهد. یک کنوانسیون نقشه برداری برای تعیین طولانی ترین شاخه رودخانه به عنوان خود رودخانه ایجاد شد. بنابراین ، در زمان استعمار انگلیس ، زمانی که اولین نقشه های شمال شرقی هند ترسیم شد ، Yarlung Tsangpo با Brahmaputra شناخته شد. اما تسانگپو براهماپوترا نیست. به سختی 1/20 از آب Brahmaputra اندازه گیری شده است پس از اینکه Brahmaputra آب Teesta را دریافت کرد.

چینی ها نمی توانند کل Brahmaputra را حتی اگر مایل باشند بدزدند ، به این دلیل ساده که در آنجا جریان ندارد. کانالهای بیشماری که آن را تغذیه می کنند بیشتر جویهایی هستند که در قسمت جنوبی و هند حوزه آبخیز هیمالیا جریان دارند. خط مک ماهون که مرز مورد مناقشه هند و چین در آروناچال پرادش را تشکیل می دهد تا حد زیادی این حوزه را دنبال می کند. این خط تقسیم طبیعی در کوههای مرتفع است که آبها در آن قسمت می شوند ، در حالی که تمام آب موجود در دامنه های جنوبی به سمت جنوب جریان دارد و همه آن ها در سمت شمال به سمت شمال جریان دارند.

برنامه های چینی ها برای بهره برداری از پتانسیل برق آبی Tsangpo جدید نیست. آنها حداقل یک دهه در مالکیت عمومی بوده اند. مدت هاست که مهندسان در آنجا با چشمهای حریص منطقه رودخانه “گرند کانیون” رودخانه اطراف آنچه “خم بزرگ” نامیده می شود را مشاهده می کنند. در آن منطقه ، تسانگپو به سرعت دو کیلومتر از طریق یک تنگه باریک در شرق دور تبت پایین می رود. آنها حساب می کنند که یک سد در رودخانه نزدیک گریت بند می تواند انرژی بیشتری نسبت به 22500 مگاوات تولید شده توسط سد سه خوره ایجاد کند که اکنون بزرگترین سد برق آبی در جهان است.

ممکن است در این برآورد صحیح باشد ، اما فاکتورهای متعددی وجود دارد که حتی از منظر مهندسی کاملاً باید در نظر گرفته شوند. امسال ، هنگام باران های موسمی ، رسانه های دولتی چین – نه كمتر از ملی گرایان بخش های مطبوعات “آزاد” ما مجبور شدند كه مجموعه ای از مقالات ستایش از سد سه گور را منتشر كنند ، زیرا سیل ویرانگر ده ها میلیون نفر را تحت تأثیر قرار داده بود. مردم ، و ترس از سقوط سد وجود دارد. خطرات ناشی از انفجار سد فاجعه بار در توپوگرافی شکننده و مستعد زلزله هیمالیا بیشتر است. سازه ها خود فرسوده می شوند. پس از پنجاه سال ، سد آنچنان قوی نخواهد بود ، در حالی که رودخانه ها و طغیان ها ممکن است قوی تر باشند. همچنین یک سد بزرگ تنها راه بهره برداری از پتانسیل برق آبی در Great Bend نیست. که می توان با استفاده از پروژه برق آبی “رودخانه” به راحتی انجام داد ، که فقط نیاز به هدایت بخشی از آب از طریق توربین ها قبل از آزاد کردن آن در رودخانه است.

همانطور که رودخانه یک کانال آب صرف بین دو ساحل نیست ، همچنین نه تنها “منبع آب” است. این یک سیستم پیچیده ، زنده ، ارگانیک است. هند به عنوان رودخانه پایین دست اگر چین رودخانه را در بالادست سد کند ، بدون شک متحمل خواهد شد ، اما خود چین ممکن است آسیب بیشتری ببیند. با این حال Brahmaputra و حتی Siang نیز از چنین کوته بینی زنده می مانند.

اگر اقدامات چین تحرکات مشابهی را در این طرف مرز تحریک کند گاف واقعی است: این خودکشی است ، شاید از جهاتی بیش از یک.