متاسفانه اینو یاد گرفتم نخندم حتی بعد اینکه فاز گرفتم با یه جک
تا بلند خندیدم سریع محکم دستمو گاز گرفتم
فهمیدم که خوب بودنه من بازتاب نداره وجدان تا آخره این داستان سرابه
فهمیدم کبابی آثار ثوابه به محتاج فقط بگم که بازار خرابه
فهمیدم گناه میتونه یکی دو روزه عادی شه
حتی معنوی ترینا تو یک لحظه مادی شه
یادگرفتم که تخریب کنم تا یه معروف دیدم بگم ولش کن شاخ میشه
یادگرفتم از هم...
ساعتا ثانیه وار ، رها توو قافیه ها
امید به باقیِ راه ، واسه گوشِ تو ساقی ناب
پیرامونِ حاشیه پُر ، پیام توو قافیه گم
آماده راهی عمق ، یه استعداد ذاتی بمب
ولی چی بگم بشه ملکه ذهنی که پر خَش و تَرکه
بگم همه چی خوبه؟ کَلکه ، مرهم زخمِ تو نمکه
رنگ میره به تیرگی ، سکوت عمیقِ اپیدمی
بذار نمکو بریزم ، وَ اِلّا بعدِ این شبا سپیده نی
نه ، چشم رو بستم توو اوج فکر
چشم من باز...
“همخوان کروس آهنگ”
پرسه در جریان امواج صوت
چشمِ تصویر دریای سرخ
من افزودم از طول، به پهنای عمر
یه سایه تو اعماق نور
بخش اول آهنگ (ورس 1)
این گوسفند چاق
میراث قوچه
که بی دردسر تنها میسازه گوشت
یه دیدگاه پوچ که میزبان هوشه
یه از خونه بیزارِ بیگانه جوش
همه لب ها تنور
کسی همراه نبود
نه چندان صبور
از این تنگنا کبود
همه متن ها روون
شست ها زبون
اما معنا معلومه
از مبنا محرومه
تو هر وا...